paxil

yırtıp atıyorum bu gece ruhumun el yazmalarını
kabuk bağlasın diye yaralar kitleyeceğim kapılarını
yeniliyorum kendime
ve
affediyorum kendimi
hızlanan bir müzik içimde
beynim kabullenmişliğin ahenginde
yeni kurallar koyuyorum
yıktıklarımın yerine
gözlerimin ardını oyup çıkarıyorum maziden
boşlaştırıp bakışlarımı
hoşlaştırıp gördüklerimi
ilk defa bakar gibi bakacağım kendime
farkında olmadan yaşadığım ne varsa
bir bir çıkaracağım masanın üstüne
utanmadan
kaygılanmadan
seçmeden/ayırmadan/ayrılmadan
dibe vurmadan çıkılmaz dediğim günlerin inadına
ve
tüm dibe vurmalarımın adına
yeniden başlayamazsın diyenlere aldırma
düzelmese dahi yılma
hangi en kötü "hiçbişey" yapmaktan daha kötü?